Het laatste begijntje

Het laatste begijntje

Het laatste begijntje

Begijnen zijn vrouwen die leven als alleenstaanden en deel uitmaken van een soort vrije lekengemeenschap binnen de Rooms-Katholieke Kerk. Anders dan een lid van een kloosterorde leggen begijnen geen eeuwige geloften af; hoewel zij kuisheid beloven, mogen zij wel geldelijk en onroerend eigendom behouden. De beweging kwam op in de middeleeuwen maar werd niet overal geduld. Tegen het einde van de 18e eeuw komt ze vrijwel alleen in de Nederlanden voor. 13 begijnhoven in Vlaanderen maken sedert 1998 deel uit van het werelderfgoed van de UNESCO. Sinds 2008 rest er wereldwijd nog slechts één traditionele begijn: Marcella Pattyn (°1920). Nu verblijft zij in rusthuis Sint-Jozef in Kortrijk. Zij woonde tot 2005 in haar huisje in het begijnhof. Daar werd ze geportretteerd door Renée Gerard, die tijdens de Sinksenfeesten haar beeld in gips tentoonstelde in een begijnhofhuisje. De toenmalige OCMW-secretaris Tony Van Heusden merkte het beeldje op en kwam overeen met de kunstenares dat zij het ontwerp gratis zou afstaan om een afgietsel in brons te maken. Deze bronzen sculptuur werd in 2001 gerealiseerd en staat sindsdien tegenover de Sint-Annazaal.Zuster Marcella wordt afgebeeld in haar habijt met een bijbel in de hand.

Object hiërarchie: 1 items

Locatie